Η γένεση κι εξέλιξη του μπαλέτου

των Αφροδίτης Παπαθανασίου (Γ2) και Φρειδερίκης Μουστάκα (Γ2)

Αρχικά το μπαλέτο ξεκίνησε από την Ιταλία, από όπου προέρχεται και η ονομασία του ballare (ballet) που σημαίνει χορεύω  τον 15^ο αιώνα, κι έπειτα τον 17^ο αιώνα κορυφώθηκε στη Γαλλία στην εποχή του Louis XIV. Γι’ αυτό άλλωστε και οι περισσότερες λέξεις του προέρχονται από τη Γαλλία. Την ερμηνεία των ρόλων την είχαν άνδρες χορευτές και μεταμφιέζονταν σε γυναίκες, όταν χρειαζόταν.

Μετά το 1708 την ερμηνεία των ρόλων την έπαιρναν και άνδρες και γυναίκες. Από τότε έχει διαμορφωθεί ως ένα απαιτητικό τεχνικά και δύσκολο είδους χορού, γιατί θέλει αυτοσυγκέντρωση και σωστή στάση του σώματος. Οι στολές των χορευτριών ήταν υπερφορτωμένες και διακοσμημένες, με μακριές φούστες και ψηλοτάκουνα παπούτσια για να επιτρέπουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, σε αντίθεση με τους άντρες που ήταν υποχρεωμένοι να φοράνε κολάν. Έπειτα τα τακούνια αντικαταστάθηκαν από παπούτσια χωρίς τακούνι για περισσότερη ευκολία.

Η Μπαλαρίνα του Degas στο Musee d'Orsay

Στη συνέχεια τον 18^ο αιώνα εμφανίστηκαν οι βασικές αρχές του ballet d’ action από τον Jean Georges Noverre. Μετά ακολούθησε η «Ρομαντική Περίοδος» όπου ρυθμιζόταν κυρίως από γυναίκες και έτσι οι παραστάσεις αντικαταστάθηκαν με ιστορίες αγάπης ή παραμύθια για πρώτη φορά. Τότε, κάθε πρίμα μπαλαρίνα καλούνταν να εκτελέσει δύσκολες τεχνικές στις πουέντ (en pointes). Επίσης οι μακριές φούστες αντικαταστάθηκαν με tutu (κοντό φόρεμα από λευκό τούλι που αφήνει εκτεθειμένους τους μηρούς) για μεγαλύτερη ευκολία των κινήσεων.

Μετά το 1850 υπήρξε μία μικρή πτώση του μπαλέτου, αλλά κορυφώθηκε στη Ρωσία με παραγωγή θεατρικών παραστάσεων όπως «Η λίμνη των κύκνων» ή ακόμα και «Ο καρυοθραύστης» με μεγάλη επιτυχία. Σύντομα το μπαλέτο εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες με περαιτέρω αλλαγές.

Συνοδεύεται πάντα από κλασική μουσική ενώ πολλοί συνθέτες έχουν γράψει μουσικά κομμάτια ειδικά γι’ αυτό, όπως ο Mozart, ένας από τους πιο διάσημους συνθέτες κλασικής μουσικής. Θα λέγαμε ότι στις μέρες μας χρειάζεται πολυετή εξάσκηση για να φτάσει στην τελειότητα -πράγμα το αδύνατο. Τα βήματα και οι κινήσεις του καθορίζονται από επαγγελματίες χορογράφους μετά από πολλές επαναλήψεις για τη σωστή ροή της χορογραφίας.

Πηγή: Wikipedia

Το κρυφό σχολειό: Μύθος ή πραγματικότητα;

του Γιάννη Ξεκούκη (Γ2)

Με τον όρο «κρυφό σχολειό», εννοούμε την κρυφή και απαγορευμένη διδασκαλία κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας,  σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδος, στις οποίες οι Τούρκοι είχαν απαγορεύσει την εκπαίδευση.

Το κρυφό σχολειό. Ν. Γύζης (Πηγή: WIkipedia)

 

    Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που πιστεύουν ότι το κρυφό σχολειό υπήρξε και δεν ήταν απλά  ένας θρύλος ή ένας μύθος.  Έχουν πολλά επιχειρήματα πάνω στα οποία στηρίζουν την γνώμη τους.  Στηρίζονται πάνω σε βασικές μαρτυρίες ανθρώπων οι οποίοι ζούσαν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ή σε απόψεις σημερινών φιλολόγων. Σύμφωνα με αυτές, οι Τούρκοι κατέτρεχαν και τις εκκλησίες και τα σχολεία των ορθοδόξων, καθώς μέσα από αυτά δυνάμωνε το πάθος των Ελλήνων για την ελευθερία.  Επίσης, ανέφεραν ότι τα κρυφά σχολειά υπήρχαν σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας, όπως η Κρήτη και η Πελοπόννησος, στις οποίες υποστηρίζουν ότι είχαν ιδρυθεί περίπου 25 κρυφά σχολειά.

    Για κάποιους, όμως, το κρυφό σχολειό δεν υπήρξε ποτέ. Σίγουρα και αυτοί έχουν τα δικά τους επιχειρήματα.  Σύμφωνα με αυτά, δεν έχουμε καμία πληροφορία ή απόδειξη από ανθρώπους εκείνης της εποχής για την ύπαρξή τους.  Ισχυρίζονται ότι οι Τούρκοι δεν απαγόρευσαν ποτέ την εκπαίδευση και δεν έκλεισαν κανένα σχολείο, ούτε εμπόδισαν την δημιουργία νέων σχολείων.  Κατά την γνώμη τους, οι αιτίες για την γέννηση του μύθου του κρυφού σχολειού είναι δύο: α) για να καταδειχθεί η βαρβαρότητα των Τούρκων κατακτητών και β) για να αναδειχθεί ο ρόλος της εκκλησίας στην πνευματική αναγέννηση του έθνους.

    Σχετικά με το τραγούδι με τίτλο «φεγγαράκι μου λαμπρό», οι υποστηρικτές του κρυφού σχολειού μας λένε ότι είναι ένα τραγούδι το οποίο γράφτηκε  εκείνη την εποχή και σχετίζεται άμεσα με την ύπαρξή του.  Αντιθέτως, οι άνθρωποι που θεωρούν ότι το κρυφό σχολειό ήταν ένας μύθος, υποστηρίζουν ότι αυτό το τραγούδι σύμφωνα με την γραπτή παράδοσή του, δεν συσχετίστηκε από κανέναν από τους συλλογείς, με το θέμα του κρυφού σχολειού.

   Εγώ πιστεύω ότι το κρυφό σχολειό  λειτουργούσε στην πραγματικότητα και ότι δεν είναι απλά ένας μύθος, γιατί έχουμε στα χέρια μας πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν την ύπαρξή του. Η λογική μου μου υπαγορεύει ότι κανένας κατακτητής δεν επιθυμεί την πνευματική αναγέννηση της κατακτημένης χώρας, καθώς μέσα από αυτή σίγουρα θα υπάρχει αντίδραση απέναντι στην σκλαβιά την οποία υφίσταται αυτή η χώρα και ενδυνάμωση του πάθους για απελευθέρωση.

Πηγή: Κόκκινος, Γ. (1998). Διδακτικές προσεγγίσεις στο μάθημα της Ιστορίας. Μεταίχμιο: Αθήνα.

Η άλωση της Βαστίλης

του Μανόλη Σηφάκη (Γ3)

Η Βαστίλη  ήταν φρούριο με οκτώ πύργους που χτίσθηκε το 1370, κατά τη διάρκεια του  πολέμου. Σε κρατική φυλακή τη μετέτρεψε ο Ρισελιέ, και από τότε είχε διατηρήσει κάποιον αριστοκρατικό χαρακτήρα. Μπορούσε να έχει μόνο 42 φυλακισμένους, οι οποίοι έμεναν σε ξεχωριστά κελιά ο καθένας και ήταν κατά κανόνα μόνο ευγενείς. Η Βαστίλη ήταν από τον 17ο αιώνα φυλακή ποινικών κρατουμένων. Οποιοσδήποτε πήγαινε ενάντια στον βασιλιά φυλακιζόταν και επίσης  όταν τελείωσε  η άλωση, υπήρχαν ελάχιστοι  κρατούμενοι.

Οι ταραχές  ξεκίνησαν όταν έγινε γνωστό ότι ο βασιλιάς ενέκρινε  τη μετακίνηση ελβετικών και γαλλικών ομάδων στις Βερσαλλίες κι απέλυσε τον αγαπητό στο λαό Υπουργό Οικονομικών Ζακ Νεκέρ. Οι Παριζιάνοι εξοργισμένοι οπλίστηκαν και με γρήγορους ρυθμούς άρχισαν την επανάσταση κατά του βασιλιά. Περίπου επτά χιλιάδες πολίτες εξεγέρθηκαν  και πήραν ως σύμβολο για την επιτυχία τους το κεφάλι του αρχηγού της φυλακής. Ταυτόχρονα ο βασιλιάς  επανέφερε τον Νεκέρ στην εξουσία. Στις 17 Ιουλίου επισκέφτηκε το Παρίσι και έβαλε στο καπέλο του την μπλε-κόκκινη-άσπρη κονκάρδα που συμβολίζει το τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη». Τα τρία αυτά χρώματα έγιναν το εθνικό σύμβολο της Γαλλίας  αργότερα με αυτά τα χρώματα συμβολιζόταν η  γαλλική σημαία.

Τέλος ο Λουδοβίκος αρνήθηκε και πάλι να αποδεχθεί τις αποφάσεις της συνέλευσης και η νέα σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Στις 5 Οκτωβρίου πλήθη λαού μαζεύτηκαν  στα βασιλικά ανάκτορα των Βερσαλλιών και τα κατέλαβαν.

Πηγή: wikipedia

Οι Δικτατορίες του 20ου αι. στην Ευρώπη

των Τάσου Ταμπάκου (Γ3) & Γιώργου Φουρνάρη (Γ3)

Δικτατορία είναι το πολίτευμα εκείνο όπου τα ηνία της χώρας αναλαμβάνει ένα άτομο ή μια ομάδα ανθρώπων με τη βία και ασκεί την εξουσία χωρίς να ενδιαφέρεται να τηρήσει τους νόμους ή το σύνταγμα. Οι πολίτες δεν έχουν βασικά δικαιώματα λόγου και ελευθερίας˙ όλα ελέγχονται από το απολυταρχικό καθεστώς.

Η Δικτατορία δεν είναι κάτι καινούργιο. Η αρχαία Ρώμη είναι το πρώτο κράτος όπου σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης εξέλεγαν ένα πρόσωπο, κάποιον ισχυρό στρατηγό, ο όποιος συγκέντρωνε όλες τις εξουσίες και έπαιρνε τον τίτλο του δικτάτορα. Η θητεία του ήταν μόνο έξι μήνες και στη συνέχεια οι εξουσίες επέστρεφαν στους υπάτους, τη Σύγκλητο και το λαό. Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις που κάποιοι έμειναν ισόβιοι δικτάτορες.

Η δικτατορία με τη σημερινή της σημασία εμφανίζεται στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Δε διαφέρει και πολύ από το πολίτευμα της αρχαίας Ρώμης, δηλαδή κάποιο πρόσωπο συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες με νόμιμο ή παράνομο τρόπο και κυβερνάει το κράτος με απολυταρχικό τρόπο. Όλα ελέγχονται από τα όργανα του καθεστώτος. Οι εφημερίδες και όλα τα μέσα ενημέρωσης λογοκρίνονται, δεν υπάρχουν κόμματα και εκλογές, κάθε αντίσταση πνίγεται πολλές φορές στο αίμα για παραδειγματισμό. Οι λόγοι για τους οποίους επιβάλλεται μια δικτατορία είναι πολλοί˙ συνήθως σε εποχές πολιτικής αναταραχής κάποιο στρατιωτικό ή πολιτικό πρόσωπο κινούμενο από τις προσωπικές του φιλοδοξίες ή την απόλυτη πεποίθησή του ότι βοηθάει τη χώρα του παίρνει την εξουσία. Άλλοτε πάλι η δύσκολη οικονομική κατάσταση μιας χώρας την οδηγεί σε τέτοιες λύσεις.

Η Ευρώπη είναι και αυτή μια ήπειρος που στον 20ο αιώνα πολλά κράτη της υπέφεραν από δικτατορικά καθεστώτα. Παρακάτω αναφέρονται οι χώρες τις Ευρώπης όπου εγκαταστάθηκε δικτατορικό καθεστώς, η διάρκεια και ο δικτάτορας.

   ΧΩΡΑ            ΔIAPKEIA         ΔIKTATOPAΣ   

Ουγγαρία        1920 - 1944     Ναύαρχος Horthy      

Ουγγαρία        8/9.6.1923 - 1944       Αλεξάντερ Σάκων Βασιλιάς Mπόρις

Ιταλία  28.10.1922 - 1943       Mπενίτο Mουσολίνι   

Γερμανία         30.1.1933 - 1945         Aδόφλος Xίτλερ          

Αυστρία           1933 -1934      Eνγκελμπερτ Nτόλφους         

Iσπανία           23.9.1923 - 20.1.1930 Στρατηγός Πρίμο ντε Pιβέρα 

1936 - 1975     Στρατηγός Φράνκο     

Πορτογαλία     1926    Στρατηγός Gomes da Costa   

1932-1975       Antonio Salazar de Oliveir

Φιλανδία         1930   Aυταρχική διακυβέρνηση από το αντικομμουνιστικό αγροτικό κίνημα "Lappo".

1931    Svinhufvud       Eνεργοποίηση των μηχανισμών έκτακτης ανάγκης, κατάργηση των κοινοβουλευτικών θεσμών.

1932               Aποτυχημένο πραξικόπημα του "Lappo".

1933               Ηττα του "Lappo" στις εκλογές.

Tουρκία           29.10.1923 - 1938       Mουσταφά Kεμάλ      

Aλβανία           1925 -1940      Aχμέτ Zόγου

Πολωνία          12.5.1926 - 1939         Στρατάρχης Iωσήφ Πιλσούντσκι       

Pουμανία        9.6.1930 - 1941           Βασιλιάς Kάρολος B'   .

Γιουγκοσλαβία            1929 - 1931     Βασιλιάς Aλέξανδρος 

Λιθουανία       1929 - 1940     Antonas Smetona        .

Λεττονία          1934 - 1940     Karlis Ulmanis

Eσθονία           1934 - 1940     Konstantin Pats          

1925 - 1926 Θεόδωρος Δ. Πάγκαλoς

Eλλάδα            4.8.1936 - 1941           Στρατηγός Iωάννης Mεταξάς

         21.4.1967 -23.7.1974     Γεώργιος Παπαδοπουλος

Η τελευταία δικτατορία που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, γνωστή και ως "επταετία " (διήρκεσε όπως αναφέρεται και παραπάνω από το 1967 μέχρι το 1974, δηλαδή επτά χρόνια) λέγεται και χούντα των συνταγματαρχών. Από τις πρώτες δικτατορίες ήταν αυτή του Μουσολίνι στην Ιταλία, στο μοντέλο του οποίου βασίστηκαν στην πορεία τα φασιστικά καθεστώτα σε Ευρώπη και Ασία. Ωστόσο, το φαινόμενο της δικτατορίας άνθισε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς στο Δυτικό κόσμο, η πλειοψηφία των χωρών βίωσε την εμπειρία ενός δικτατορικού καθεστώτος. Μάλιστα, στην Ισπανία, την Πορτογαλία τα καθεστώτα αυτά κατάφεραν να διατηρηθούν για πολλές δεκαετίες, καταπνίγοντας κάθε φωνή αντιπολίτευσης, διαμαρτυρίας και δημοκρατίας. Η δυτική Ευρώπη απαλλάχθηκε από τα τελευταία δικτατορικά καθεστώτα μόλις τη δεκαετία του 1970. Στην Ευρώπη σήμερα δεν έχουμε σε κανένα κράτος δικτατορικό καθεστώς. Η Τουρκία έχοντας διαλύσει τα περισσότερα παλαιά κόμματα έχει καταφέρει να περιορίσει το λεγόμενο βαθύ κράτος. Τα τελευταία χρόνια ειδικά μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης οι δικτατορίες η μία μετά την άλλη άρχισαν να γκρεμίζονται.

Εύκολα γεννιέται το ερώτημα γιατί δεν υπάρχουν δικτατορίες πλέον στην Ευρώπη. Έγιναν όλοι ξαφνικά δημοκράτες; Δεν υπάρχουν πια φιλόδοξοι και παρανοϊκοί άνθρωποι στην εποχή μας που να θέλουν να κυβερνήσουν ένα κράτος με τη δική τους λογική ή η πολιτική κατάσταση των χωρών της Ευρώπης είναι τόσο ομαλή που δεν υπάρχει λόγος για τέτοιου είδους λύσεις; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη˙ έχουμε περάσει σε μια νέου είδους δικτατορία στις μέρες μας πιο νόμιμη χωρίς όπλα και με την ψήφο μάλιστα του κάθε λαού της Ευρώπης. Υπερχρεώνουν, λοιπόν, τα φτωχά κράτη και τους πολίτες τους τα πλούσια και δυνατά κράτη όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δίνοντάς τους δάνεια, τα οποία δεν μπορούν να ξεπληρώσουν και έτσι τους έχουν για γενιές ολόκληρες δούλους και κάτω από τα δεσμά μιας στυγνής δικτατορίας. Οι πολίτες ενός κράτους υπερχρεωμένου, άνεργοι, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς ικανούς πολιτικούς να τους καθοδηγούν είναι δέσμιοι των τραπεζών και των δανειστών. Δεν χρειάζεται ένας δικτάτορας πια να τους κρατάει υποταγμένους˙ από μόνοι τους είναι ανήμποροι να αντιδράσουν και να σηκώσουν κεφάλι.

Εμείς οι νέοι άνθρωποι πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να αντιδράσουμε σε όλα αυτά, γιατί τα επόμενα χρόνια εμείς θα υποστούμε τις συνέπειες.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/01/blog-post_6624.html#ixzz2l0DRUAHi

ideopigi.blogspot.com
Εφημερίδα Καθημερινή

Μαρία Κιουρί

της Κλεονίκης Χατζημελετιάδη (Γ3)

Μια γυναίκα που ξεχώρισε με την πάροδο των χρόνων είναι η Μαρία Κιουρί -χωρίς αμφιβολία μια γυναίκα θαύμα. Ήταν η πρώτη γυναίκα επιστήμονας που πήρε την πρωτοβουλία να ερευνήσει για την ραδιενέργεια, ένα παθιασμένο άτομο για την δουλειά του, μια αφοσιωμένη μητέρα και σύζυγος. Είναι ένα από τα λαμπρότερα μυαλά που γνώρισε ο κόσμος της επιστήμης.

 

Γεννήθηκε στη Βαρσοβία της Πολωνίας στις 7 Νοεμβρίου 1867 και ήταν το πέμπτο παιδί  οικογένειας δασκάλων. Η κλίση της στα μαθηματική και τη φυσική φάνηκε από πολύ μικρή ηλικία, ακολουθώντας τα γούστα του πατέρα της. Η Μαρία Κιουρί ήταν κορυφαία μαθήτρια στα γυμνασιακά της χρόνια, το όνειρο της ήταν να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο στην Βαρσοβία αλλά δεν την δέχονταν γιατί ήταν σχολή μόνο για αγόρια. Συνέχισε τις σπουδές της στο «κρυφό σχολειό» της πόλης και έκανε μαθήματα σε υπόγεια με πλήρη μυστικότητα.

Η αδερφή της και αυτή ονειρεύονταν να φύγουν, να πάνε στο εξωτερικό και να αποκτήσουν κανονική επιστημονική μόρφωση, αλλά δεν είχαν την οικονομική άνεση. Απτόητες οι δύο αδερφές  υποσχέθηκαν η μία στη άλλη ότι θα δουλέψουν για να συγκεντρώσουν χρήματα και να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα. Η Μαρία άρχισε να δουλεύει ως οικοδιδάσκαλος μέχρι να ενηλικιωθεί η αδερφή της και να δουλέψει και η ίδια. Στον ελεύθερο της χρόνο διάβαζε και ενημερωνόταν στην φυσική, τη χημεία και τα μαθηματικά.

Το 1891 μετακόμισε στο Παρίσι στο σπίτι της αδερφής της για να κάνει μαθήματα στη σχολή Θετικών Επιστημών του πανεπιστημίου της Σορβόννης. Τα φοιτητικά της χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα, λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε. Η καθημερινή της ζωή περιελάμβανε πολλές ώρες διαβάσματος και λίγες ώρες ύπνου. Τελικά η Μαρία Κιουρί αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο έχοντας στα χέρια της τρία πτυχία μαθηματικών, φυσικής και χημείας.

Έγινε γνωστή για την ανακάλυψη του ραδίου και τις μελέτες για τη ραδιενέργεια. Για την πρόοδο των ερευνών της, το πανεπιστήμιο  της παραχώρησε μια υπόγεια αποθήκη με στοιχειώδη εξοπλισμό. Παρ' όλες τις κακές συνθήκες που επικρατούσαν στο εργαστήριο, η Μαρία Κιουρί απέδειξε ότι η εκπομπή των ακτίνων, ήταν μια ιδιότητα των ατόμων του ουρανίου και ότι η ένταση της ακτινοβολίας που παραγόταν από το ουράνιο, ήταν ανάλογη της ποσότητας. Μετά από τις πρώτες ανακαλύψεις, η Μαρία Κιουρί πρότεινε την αλλαγή του ονόματος από «ακτίνες ουρανίου» σε «ραδιενέργεια». Η πιο σημαντική όμως παρατήρηση ήταν ότι μερικά ορυκτά ουρανίου παρουσίαζαν πολύ πιο ισχυρή ραδιενέργεια από το ουράνιο. Η συγκεκριμένη παρατήρηση συνάρπασε τον Πιέρ Κιουρί, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τις έρευνές του στους κρυστάλλους για να βοηθήσει τη Μαρία στο δύσκολο έργο της.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Κιουρί ανακάλυψαν ότι η ακτινοβολία του ραδίου κατέστρεφε τους καρκινικούς όγκους (Ραδιοθεραπεία). Η μέθοδος της ραδιοθεραπείας τελειοποιήθηκε το 1906 από τη Μαρία Κιουρί, όταν υπολόγισε τις σωστές δόσεις για θεραπεία με ράδιο. Το 1910 δημοσίευσε το θεμελιώδες έργο της «Μελέτη επί της ραδιενέργειας», ενώ τον επόμενο χρόνο κατάφερε να απομονώσει το μεταλλικό ράδιο. Μετά τον θάνατό της εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Ραδίου στο Παρίσι, ένα έργο της με τίτλο: «Ραδιενέργεια, συγγραφέν υπό της Μαρίας Κιουρί, καθηγητρίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, κατόχου βραβείων Νόμπελ Φυσικής και Χημείας».

 Έπασχε από λευχαιμία λόγω της εκπομπής της στα υψηλά επίπεδα της ραδιενέργειας και στις 4 Ιουλίου του 1933 απεβίωσε, αφήνοντας πίσω της πραγματικά μεγάλο έργο.

 

Πηγές: Wikipedia και περιοδικό Σύμβουλος Υγείας

 

Μαρία Αντουανέτα

της Φανής Σακελλαρίου (Γ3)

 

Η Μαρία Αντουανέτα γεννήθηκε στις  2 Νοεμβρίου του 1755. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, μεγάλωσε μέσα στη χλιδή και στην πορεία μετατράπηκε σε μία άπληστη γυναίκα.

Το 1770 παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο ΙΣΤ’ και το 1774 το ζευγάρι ανέβηκε επίσημα στην εξουσία και η Μ. Αντουανέτα στέφθηκε βασίλισσα της Γαλλίας. Ο σύζυγός της δεν είχε πολιτικές ικανότητες και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αφελής. Αυτή είναι ακριβώς η αιτία που κατέληξε αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη γυναίκα του.

 

Η βασίλισσα της Γαλλίας ήταν ιδιαιτέρως μισητή από το γαλλικό λαό, αφού ακόμα και κατά τη διάκρεια τρομερής κρίσης της χώρας ξόδευε έως και 15.000 λίβες για την εμφάνισή της! Την ίδια στιγμή η Τρίτη τάξη επαναστατούσε και, κυριολεκτικά, πέθαινε της πείνας!Στην ιστορία έχει μείνει το περιστατικό, όταν έκανε σε κάποιον αυτή την ερώτηση:

«Γιατί φωνάζει ο λαός;».

Κάποιος της απάντησε:

«Επειδή πεινάει. Δεν έχει ψωμί, να φάει».

Και η Μαρία Αντουανέτα απόρησε:

«Τότε, γιατί δεν τρώει παντεσπάνι;».

 

Από εδώ καταλαβαίνουμε την αναισθησία που κυριαρχούσε μέσα στην ψυχή αυτής της γυναίκας. Επίσης, θα μπορούσαμε να πούμε οτι εκείνη ήταν μία από τις σημαντικότερες αφορμές της Γαλλικής Επανάστασης.

 

Στις 16 Οκτωμβρίου καταδικάστηκε σε θάνατο, όπως και όλ

η η βασιλική οικογένεια. Αυτή η πράξη ήταν σύμβολο του οριστικού θανάτου της βασιλείας στη Γαλλία. «Είμαι ήρεμη», έγραψε σε επιστολή της το βράδυ πριν από την εκτέλεσή της, «όπως οι άνθρωποι που έχουν καθαρή τη συνείδησή τους». Πολλοί ως και σήμερα πιστεύουν οτι αν δεν υπήρχε βασίλισσα δεν θα γινόταν και επάνασταση και, κατά συνέπεια, ούτε και ο θάνατος της βασιλείας στην Ευρώπη.

Η Ιστορία της Μουσικής

των Κωνσταντίνας Καραΐνδρου (Γ1) & Ευαγγελίας Κοντοπούλου (Γ1)

Μαρτίνος Λούθηρος

του Κωνσταντίνου Τσιούνη (Γ3)

Πηγή: http://alphalinenet.files.wordpress.com

 

Ο Μαρτίνος Λούθηρος ήταν Γερμανός μοναχός, ιερέας, καθηγητής θεολογίας και ιδρυτής της Προτεσταντικής Εκκλησίας. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Ερφούρτης και ύστερα από επιθυμία του πατέρα του σπούδασε νομικά το 1505. Όμως απαρνήθηκε τον κόσμο και έγινε μοναχός στο Μοναστήρι των Αυγουστίνων Ερημιτών της Ερφούρτης. Το 1507 χειροτονήθηκε ιερέας, και κατόπιν θεολογικών μαθημάτων που παρακολούθησε εκλέχτηκε Διδάκτωρ της Θεολογίας.

Όταν επισκέφθηκε την Ρώμη αναθεώρησε τις απόψεις του σχετικά με την Παπική εκκλησιά και ειδικότερα με τον θεσμό των συγχωροχαρτιών και της ειδικής για ιερωμένους «πορνείας». Ο Λούθηρος διατύπωσε τις 95 Θέσεις για να εκφράσει τις αντιθέσεις που είχε εναντία στον παπισμό. Το έργο του μεταφράστηκε στα Γερμανικά και στη συνέχεια κλήθηκε να απολογηθεί ενώπιον του επιτετραμμένου του Πάπα. Όμως φυγαδεύτηκε τη νύχτα από τους φίλους του.

Το 1520 ο Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας Λέων Ι΄ εκδίδει τη «βούλα» η οποία καταδικάζει αρκετές από τις Θέσεις του Λούθηρου. Όμως ο Λούθηρος, μόλις μαθαίνει ότι κάηκαν τα βιβλία του μετά από διαταγή του Πάπα καίει και αυτός την παπική Βούλα. Ένα χρόνο αργότερα ο Λέων Ι΄ εκδίδει δεύτερη Βούλα με την οποία τον αφορίζει. Η διδασκαλία του αρχίζει να διαδίδεται από ιεροκήρυκες και πολλοί μοναχοί, φοιτητές και πανεπιστημιακοί τάσσονται υπέρ της Μεταρρύθμισης.

Τον Ιούνιο του 1524 ξεσπάει ο Πόλεμος των Χωρικών ο οποίος είχε σκοπό την μείωση των φόρων και την αποτίναξη της άρχουσας τάξης. Ο Μαρτίνος γράφει την «Προτροπή προς Ειρήνευση» για να αποφευχθούν οι βιαιοπραγίες από τους χωρικούς. Όμως τον αγνοούν και έτσι αναγκάζεται να γράψει ένα φυλλάδιο με το οποίο ζητούσε από τους ευγενείς να πατάξουν το κίνημα των χωρικών.

Το 1530 ενώπιον του Κάρολου Ε΄ συγκαλείται η «Δίαιτα της Αυγούστας» ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα της Λουθηρανικής Εκκλησίας. Ο Λούθηρος πεθαίνει το 1546 και εννέα χρονιά αργότερα δίνεται η ελευθερία για την άσκηση της Αναμορφωμένης Πίστης.

 

Κοσμάς ο Αιτωλός

του Τάσου Ρούσση (Γ3)

Πηγή εικ.: http://anavaseis.blogspot.gr

Γεννήθηκε στην Αιτωλία και, όπως αναφέρει ο ίδιος αόριστα: "Η πατρίδα μου είναι το Απόκουρον". Μεγάλωσε στο χωριό Μέγα Δένδρο Απόκουρου, κοντά στο Θέρμο. Πιθανός χρόνος γεννήσεως είναι το 1714.
Μαθήτευσε στα διδασκαλεία της Παρνασσίδας και της Ναυπακτίας κοντά σε ονομαστούς ιεροδιδασκάλους. Το 1749 πήγε στην Αθωνιάδα Σχολή του Αγίου Όρους, όπου έκανε σπουδές ανωτέρου επιπέδου στη Θεολογία και τη φιλοσοφία. Υπήρξε μοναχός για δύο χρόνια στη μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους. Το 1759 εγκατέλειψε το μοναστήρι και ξεκίνησε τις περιοδείες του στη Δυτική και Βόρεια Ελλάδα, για να αντιμετωπίσει τον εξισλαμισμό των Χριστιανών Ορθοδόξων. Παρακινούσε με θέρμη τους Χριστιανούς να φτιάχνουν σχολεία, όπου θα δίδασκαν μόνο την Ορθοδοξία. Ίδρυσε συνολικά 250 σχολεία.
Κατά τα Ορλωφικά θεωρήθηκε από τους Τούρκους πράκτορας των Ρώσων, συνελήφθη και εκτελέστηκε στις 24 Αυγούστου 1779 στο χωριό Κολικόντασι, στη σημερινή Αλβανία. Δεν υπήρξε καμία επίσημη κατηγορία και δε δικάστηκε πριν την εκτέλεσή του.
Πηγή: wikipedia

Ολυμπιακοί Αγώνες Αθήνα, 1896

  της Μαρίας Μανέτα  (Γ2)

Πηγή εικ.: http://agiotokos-kappadokia.gr/

  Κατάμεστο το παναθηναϊκό στάδιο για τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν το 1896 στην Αθήνα. Για την πραγματοποίηση αυτών των αγώνων συνέβαλαν πολλά και σημαντικά πρόσωπα. Η κυβέρνηση Δηλιγιάννη διέθεσε 400.000 δρχ. , ο Γεώργιος Αβέρωφ έχτισε το παναθηναϊκό στάδιο, ενώ μονές του Άγιου όρους και άλλα μοναστήρια έδωσαν αρκετά χρήματα. Επίσης μεγάλα ποσά μαζεύτηκαν από τα εισιτήρια, καθώς κόπηκαν συνολικά 311.540 εισιτήρια. Η επιτροπή είχε προϋπολογισμό 10.000 δρχ. και ξόδεψε 5.601 δρχ.
  Συμμετείχαν 241 αθλητές από 14 χώρες, Αυστραλία, Αυστρία, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ουγγαρία, Σουηδία, Χιλή, Ελβετία, Δανία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία.
  Η Ελλάδα κέρδισε τα περισσότερα μετάλλια,  46 στον αριθμό. Μεταξύ όλων αυτών των μεταλλίων ήταν και το χρυσό του Σπύρου Λούη, ο οποίος τερμάτισε πρώτος στον Μαραθώνιο σε χρόνο 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δεύτερα. Με την είσοδό του στο στάδιο, ο κόσμος με ενθουσιασμό έσπασε τις μονάδες ασφαλείας και ξεχύθηκε πανηγυρίζοντας στο στίβο. Εντύπωση, ωστόσο έκανε και η νίκη του Αμερικανού Τζέιμς Κόνολι, νικητή στο άλμα τριπλούν όπου μετά τη νίκη του τηλεγράφησε στους γονείς του: "Οι Έλληνες νίκησαν την Ευρώπη. Εγώ νίκησα όλον τον κόσμο. " Παγκόσμια ρεκόρ δεν έγιναν στο στίβο αφού υπήρχε ελάχιστη συμμετοχή κορυφαίων αθλητών.
  Οι αγώνες διήρκησαν 10 ημέρες. Διεξήχθησαν 9 αθλήματα (Στίβος, Πάλη, Ξιφασκία, Άρση βαρών, Κολύμβηση, Γυμναστική, Αντισφαίριση, Ποδηλασία, Σκοποβολή) .
                                                                                 

Βιβλιογραφία (Wikipedia)

 ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ

των Ιωάννας Μπεναρδή & Αννέτας Παντέλα (Γ3)

 

            Η Μαντώ Μαυρογένους  γεννήθηκε στη Τεργέστη το 1796 ή 1797 και πέθανε στη  Πάρο, τον Ιούλιο του 1840. Η ίδια ήταν αγωνίστρια και ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Καταγόταν από Ελληνική οικογένεια της Ρουμανίας, η οποία έφυγε κρυφά για την Ιταλία. Μετέπειτα εγκαταστάθηκαν στην Τεργέστη και εκεί ο πατέρας της Nικόλαος Μαυρογένης ασχολήθηκε με το εμπόριο. Διαπνεόμενη από τα ιδανικά της ελευθερίας, αλλά και με την έναρξη της Επανάστασης πήγε στην Μύκονο πατρίδα της μητέρας της και ξεσήκωσε τους κατοίκους εναντίον των Τούρκων. Με πλοία εξοπλισμένα με δικά της έξοδα, καταδίωξε τους πειρατές που λυμαίνονταν τις Κυκλάδες, κατάρτισε και εξόπλισε σώμα από συμπατριώτες της για την εκστρατεία στην Καρυστία, στην οποία και η ίδια έλαβε μέρος, και αργότερα πολέμησε στο Πήλιο, στη Φθιώτιδα και στη Λιβαδειά μαζί με το Γρηγόριο Σάλα.

            Κάτοχος της γαλλικής γλώσσας, συνέταξε συγκινητική έκκληση προς τις γυναίκες της Γαλλίας, ζητώντας τη συμπαράστασή τους στους κατεστρεμμένους από το μακρό πόλεμο  πληθυσμούς  της Ελλάδας. Για τον Αγώνα διέθεσε όλη της την περιουσία που κληρονόμησε από τον πλούσιο πατέρα της που ήταν άλλοτε σπαθάρης στη Μολδαβία ή είτε μεγαλοέμπορος στη Τεργέστη. Για τη πολεμική της  δραστηριότητα, αλλά και τις θυσίες που προσέφερε στον ελληνικό λαό συνολικά, ο Ιωάννης Καποδίστριας της απένειμε -τιμή μοναδική σε γυναίκα- το αξίωμα του επίτιμου αντιστράτηγου και της παραχώρησε κεντρικό σπίτι στο Ναύπλιο. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πώς, εκτός από τη Γαλλική, μιλούσε άπταιστα την Ιταλική αλλά και την Τουρκική γλώσσα.

            Μετά όμως από την Επανάσταση, απογοητευμένη από την άτυχη ερωτική περιπέτειά της με το Δημήτριο Υψηλάντη και καταδιωκόμενη από τον Ιωάννη Κωλέττη, ξαναγύρισε στη Μύκονο και έπειτα από λίγα χρόνια πέθανε στην Πάρο πολύ φτωχή και λησμονημένη.

 

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

των Αννέτας Παντέλα και Ιωάννας Μπεναρδή (Γ3)

 



Γεννήθηκε  στην Κωνσταντινούπολη το 1776. H καταγωγή της ήταν από την Ύδρα. Ο πατέρας της, ο ξακουστός πλοίαρχος Σταυριανός Πινότσης, πέθανε στα δεσμευτήρια της Πύλης, όπου ήταν κρατούμενος για τις ενέργειές του στα Ορλοφικά. Η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε τον Σπετσιώτη πρόκριτο Δημήτριο Λαζάρου-Ορλόφ.  Από τα παιδικά της χρόνια, εγκαταστάθηκε στις Σπέτσες μαζί με την μητέρα της.

  Παντρεύτηκε τον πλοίαρχο Δημήτρη Γιαννούζα,(σε ηλικία 17 ετών)   που απέκτησαν μαζί τρία παιδιά. Λίγο αργότερα έμεινε χήρα, ο άντρας της σκοτώθηκε σε μάχη  με Αλγερινούς πειρατές. Έπειτα, παντρεύτηκε τον πλούσιο Σπετσιώτη πλοιοκτήτη, Δημήτριο Μπουμπούλη,(σε ηλικία 30 ετών) και απέκτησε μαζί του τέσσερα  παιδιά. Σκοτώθηκε και αυτός επίσης, σε μάχη με πειρατές. Σε ηλικία 40 ετών, έμεινε για δεύτερη φορά χήρα με την ευθύνη να φροντίζει εφτά παιδιά και με μια τεράστια περιουσία, την οποία είχε κληρονομήσει από τον δεύτερο σύζυγο της. Σε αυτό το σημείο αξίζει να προσθέσουμε, τη γενναία και τολμηρή πορεία που ακολούθησε, για να μπορέσει να κρατήσει, να διαχειριστεί με ευστροφία και να αυξήσει την μεγάλη της περιουσία της. Συχνά γευόταν τη ζήλεια των συμπατριωτών της και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Υψηλή Πύλη ήθελε να της κατασχέσει την περιουσία της επειδή, ο δεύτερος άντρας της είχε βοηθήσει το ρωσικό στόλο, στον πόλεμο με τους Τούρκους. Τότε, η Μπουμπουλίνα πήγε μόνη της στην Κωνσταντινούπολη με το πλοίο της «Κανάκης», όπου ζήτησε την προστασία του Ρώσου φιλέλληνα, πρεσβευτή Στρογκάνοφ, επικαλούμενη τις υπηρεσίες του συζύγου της στο Ρωσικό στόλο. Τα πλοία της είχαν Ρωσική σημαία σύμφωνα με την συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή. Ο Στρογκάνοφ για να τη σώσει από την σύλληψη των Τούρκων, την έστειλε στην Κριμαία της Νότιας Ρωσίας. Πριν φύγει για τη Ρωσία, η Μπουμπουλίνα συνάντησε τη μητέρα του Σουλτάνου, την Βαλιντέ Σουλτάνα. Η Βαλιντέ Σουλτάνα την συμπάθησε και θέλοντας να την βοηθήσει, έπεισε το γιο της να υπογράψει ένα ειδικό έγγραφο, με το οποίο κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να στερήσει την περιουσία και την ελευθερία της Μπουμπουλίνας.

 Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες προφορικές μαρτυρίες, το 1819, στην Κωνσταντινούπολη μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Παρά την αρχή που ίσχυε για τον αποκλεισμό των γυναικών από την μύηση, η Μπουμπουλίνα χάρη στις ικανότητές της κατάφερε να επιβληθεί ανάμεσα στους άντρες της εποχής, να συμμετάσχει σε πολλά συμβούλια και να έχει ισότιμη γνώμη. Συμμετείχε ενεργά στην Επανάσταση και παράλληλα διέθεσε αφειδώλευτα χρήματα, πολεμοφόδια και πλοία. Κατάφερε να αυξήσει τα πλοία της και κατασκεύασε το μεγαλύτερο, ελληνικό, πολεμικό πλοίο της Ελληνικής Επανάστασης. Το πλοίο αυτό, είχε 18 κανόνια, μήκος 48 πήχες και το όνομά του ήταν «Αγαμέμνονας». Τα όνομα αυτό, επέλεξε να του το δώσει από την μυθολογία, γιατί ο ξακουστός Αγαμέμνονας ήταν αυτός που οδήγησε τους Έλληνες στον πόλεμο με τους Τρώες και νίκησαν.

Όταν οι Τούρκοι έμαθαν για την κατασκευή της ναυαρχίδας, το κατήγγειλαν στην Υψηλή Πύλη, αλλά η Μπουμπουλίνα δωροδόκησε τον Τούρκο επιθεωρητή και έτσι ολοκληρώθηκε η κατασκευή της.

Όταν κηρύχτηκε η επανάσταση στις Σπέτσες, η Μπουμπουλίνα έσπευσε να βοηθήσει στον αποκλεισμό του Ναυπλίου με το πλοίο της «Αγαμέμνονα», με κυβερνήτη του τον γιο της Γιαννάκη Γιαννούζα. Συγκρότησε το δικό της στρατό και συμμετείχε στην πολιορκία, αλλά η πολιορκία αυτή οδήγησε σε μεγάλη αποτυχία. Στη δεύτερη πολιορκία, σκοτώθηκε ο γιος της Γιαννάκης (από τον πρώτο της γάμο) σε συμπλοκή με τα στρατεύματα του Κεχαγιά-Μπέη, έξω από το Άργος. Η Μπουμπουλίνα συνέβαλε σημαντικά στον ανεφοδιασμό του Άργους, στον αποκλεισμό της Μονεμβασιάς και στην πολιορκία της Τρίπολης. Με αυτό τον τρόπο, τα δυο πρώτα χρόνια ξόδεψε όλη της την περιουσία.

 Επίσης, η Μπουμπουλίνα έλαβε μέρος και στην πολιορκία του Ναυπλίου. Μετά την απελευθέρωσή του, εγκαταστάθηκε εκεί, σε οίκημα που της παραχώρησε η Κυβέρνηση. Το Σεπτέμβριο του 1821 βρέθηκε στο στρατόπεδο του Κολοκοτρώνη, στην Τρίπολη και μπήκε από τους πρώτους στην πόλη. Το 1824 ο Πάνος Κολοκοτρώνης δολοφονείται και ο Κολοκοτρώνης φυλακίζεται μαζί με τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς, στο μοναστήρι της Ύδρας ‘Προφήτη Ηλία’. Η Μπουμπουλίνα αντέδρασε και ζήτησε να αποφυλακιστούν. Τότε η κυβέρνηση την έκρινε επικίνδυνη και την συνέλαβε δυο φορές. Τελικά, η Μπουμπουλίνα εξορίστηκε στις Σπέτσες χάνοντας τη γη που της είχε παραχωρήσει το κράτος στο Ναύπλιο. Ξαναγύρισε στις Σπέτσες πικραμένη, δυσαρεστημένη, λυπημένη και έχοντας ξοδέψει όλη τη περιουσία της για τον αγώνα.

 Η Σπετσιώτισσα κυρά ξέφυγε από τα γυναικεία πρότυπα της εποχής. Με την πληθωρική και εντυπωσιακή της εμφάνιση είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη στο εξωτερικό εκείνη την εποχή. Στο εξωτερικό όλοι διηγούνταν τη ζωή της ενώ, η ενδυμασία της είχε γίνει μόδα. Φορούσε μακριές φούστες και από πάνω το περίφημο μπολερό της σφιχτοδεμένο στη μέση όπου είχε περασμένα τα πιστόλια της.

 Το 1825 σκοτώθηκε άδοξα στις Σπέτσες κατά τη διάρκεια μιας ενδοοικογενειακής διαφοράς μεταξύ του γιου της Γεωργίου Γιαννούζα και του ετεροθαλούς αδελφού της  Λαζάρ Ορλόφ. Άλλη εκδοχή είναι ότι ο μικρός της γιος ο Γεώργιος Γιαννούζας ερωτεύτηκε μια κοπέλα την Ευγενία Κούτση. Η Ευγενία Κούτση είναι κόρη μιας πολύ πλούσιας οικογένειας και ήταν λογοδοσμένη με κάποιον άλλο πλουσιότερο Σπετσιώτη. Οι δυο νέοι κλέφτηκαν και πήγαν στο σπίτι του πρώτου άντρα της Μπουμπουλίνας. Το έμαθε αυτό η Μπουμπουλίνα και πήγε να δει τι ακριβώς συμβαίνει αλλά λίγο αργότερα έφθασαν και οι Κουτσαίοι  πολύ αγριεμένοι με την απαγωγή της κοπέλας που την θεώρησαν προσβολή και ήταν ενάντια στα έθιμα της εποχής. Αυτοί δεν ήθελαν το γάμο αυτό γιατί η Μπουμπουλίνα δεν είχε πια όλη της την περιουσία επειδή, την είχε διαθέσει εξολοκλήρου στην Ελληνική Επανάσταση.  Κατά τη διάρκεια της λογομαχίας κάποιος την πυροβόλησε και καθώς ήταν σκοτάδι πέτυχε την Μπουμπουλίνα στο μέτωπο και την άφησε νεκρή. Οι Ρώσοι μετά το θάνατό της, της έδωσαν τον χαρακτηριστικό και σεβάσμιο τίτλο της «ναυάρχου», έναν τίτλο παγκοσμίως δύσκολα κερδισμένος ιδιαίτερα για γυναικεία μορφή.

 Η Καπετάνισσα του Εικοσιένα (1821) που χάρη στο δυναμικό, τολμηρό και ασυμβίβαστο χαρακτήρα της ,τη γενναιότητά της και τη φιλοπατρία της αναδείχθηκε στις μεγαλύτερες μορφές του Αγώνα. Το όνομά της έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του λαού με την Ελληνίδα ηρωίδα και για αυτό η ζωή της έχει  εμπνεύσει όχι μόνο τη λογοτεχνία και τις εικαστικές τέχνες αλλά τις συμπατριώτισσες μας σε δύσκολες εθνικές περιόδους όπως: η Κατοχή και η Εθνική Αντίσταση.        

Πηγές:

Βικιπαίδεια  http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1

Εγκυκλοπαίδεια: ΔΟΜΗ και ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ